ԻՆՉՈՒ՞ Է ՄԱՐԴԿԱՆՑԻՑ ՄԵԿԸ ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՈՒ, ԻՍԿ ՄՅՈՒՍԸ՝ ՈՉ
Երբ ես փոքր էի, տատիս օգնում էի՝ կովը կթել․ դույլ էի տալիս կամ գոգնոց ու նայում, թե ինչպես է այդ գործողությունն ընթանում։ Լինում էր այնպես՝ մեր կովը քիչ էր կաթ տալիս, որ մածուն պատրաստեին, այդ ժամանակ տատս ինձ տալիս էր փոքր դույլ , որը ուներ կափարիչ, ուղարկում էր հարևանի տուն և շեշտում, թե որ հարևանից կաթ ուզեմ։ Ես փոքր էի ու չէի հասկանում, թե տատս պարտքով հաց և կաթ ինչու ոչ բոլոր հարևաններից էր խնդրում։ Երբ մեծացա, հասկացա ամեն ինչ՝ խնդիրը տվյալ մարդկանց պատասխանատվության մեջ էր։
Երբ մարդը պահում է կով, նա իր վրա վերցնում է պատասխանատվություն, որ կովին պետք է կերակրի ժամանակին, մաքրի կովի տակը, մաքրի կովին իր իսկ կեղտից։
Մարդը պետք է կրի պատասխանատվություն, որ ամեն անգամ կովին կթելիս պահպանի սանիտարական կանոնները ՝ մաքուր դույլի մեջ կթի, կովի կուրծքը լվացի ։ Այդ ամենը պահպանելով՝ կաթից տհաճ հոտ չի գա ։
Բայց այս ամենը տեսնող երեխան, ով դառնում է հայր, մայր, տատիկ , պապիկ, ինչու՞ է այդպես էլ մնում անպատասխանատու։ Դա նշանակում է, որ երբ երեխան գնում է դպրոց, նա ուզում է, թե չէ, պետք է սովորի օգնել ծնողներին, չպետք է ջարդի խաղալիքները , դա իր պարտականությունն է։ Երեխան փոքր հասակից պետք է պահի և պահպանի կանոնները, ափսոս, որ շատ ու շատ ծնողներ չեն կարևորում այդ հասարակ թվացող հարցը, և երեխան մեծանալով դառնում է անպատասխանատու ինժեներ, իրավագետ, զինվորական և, իհարկե, պատգամավոր։
ա/ Օրինակները իմ մանկությունից են և չունեն նպատակ որևէ մեկին նեղացնելու։
բ/ Երեխանեˊր, այլ ելք չունեք, պետք է սովորեք ինչքան հնարավոր է , պետք է կատարեք այն բոլոր պարտականությունները, որոնք ձեր վրա դրված են, և ժամանակի ընթացքում մենք կունենանք պատասխանատու հասարակություն։
Մանուշակ Թովմասյան
Հոգեբան- խորհրդատու